با صورت گل انداخته وارد اتاق شد، همین طور ک خط چین لب هایش تا گوش هایش باز بود، و آن مروارید های سفید خوش می درخشیدند، از من گذشت و سمت اتاق خواب رفت؛ من نیز در این لحظه، کاملن عدم توجه را حس کردم و اصلن هم ب من برنخورد! با وجود اینکه کنجکاوی نسبت ب چشمان برق انداخته اش خوره شده بود ب جانم! اما ب هیچ وجه، ب خودم زحمت ندادم از جایَم بلند شوم و همراهش بدوم و سوالات مکررم را بپرسم،، البت هیچ هم بعید نیست، بنده ذاتا" دختر خوبی هستم[آیکون خود تحویل گیری، بعله!]

خلاصه اینکه خانم مادر بعد از مدتی از اتاق خواب ب سمت ما تشریف فرما شدند و چشمانش از حضور ما دایره ای شکل شد ولی بلافاصله از آن حالت خود را خارج نمود و همچون کودکی ک املایش را بیست میگیرد، با همان ذوق و هیجان فرمود: "میدانی از امروز خادم حضرت زهرا^س شدم؟،، افتخار پیدا کردم در برنامه عزاداری چند روزه خانم، در عصمتیه از مهمانان پذیرایی کنم،، خیلی خوب است، نه؟! همیشه دوست داشتم بزرگ عصمتیه ب من این اجازه را بدهد،،"

و من اعتراف میکنم ک حسرت در چشمانم نمایان شد، و بغض سراسر وجودم را فرا گرفت..

اینگونه مادری داریم!