تا چند روز پیشا، میگفتم درس خوندن سخت ترین کار ِ دنیاست،،، اینکه مثلن حجمِ یه سری اطلاعات رو تا نخورده، صاف و مرتب، بچینی وسطِ قفسه ذهنت، یا بخوای خیلی هدف دار بهش اوج بدی، و درست سر ِ جای خودش، میونِ ترافیکِ میدونِ اطلاعاتِ مغزت، با ناز فرود بیاد !!

اما

از همین چند شب پیش های شیرین ِ خودم، خوب تر فهمیدم، فراموشی اصلن عین ه آب ِ خوردن نیست، اتفاقن درست شبیه نوشابه گاز داره، و باید بگم باعثِ وَرَم ه مخت میشه،، اونجا بود کِ یادم افتاد درس خوندن آسون تره !

آخه چطور میشه خاطراتِ تلخ و شیرینی کِ یه گوشه ی دنج ه ذهنت، خیلی مظلومانه نشسته، از دریچه فوقانی مغزت بیرونش کنی و باخیال ه آسوده از راحتی ه وزنِ سنگینِ ش، بعد از سپردن بِ فراموشی، بگیری راحت بخوابی ؟ حتی با ناز و ادا، وَ خیلی دلسوزانه هم نمیشه بیرونِش کرد، چه برسه بِ لگدمال کردنش !

بیخیال شدن از یه روزایی کِ شاید هیچ وقت ه دیگه تکرار نشه، حتی دردمند و درد پهلو و دردسر دار تَراش! حتی بیخود و رنجور و غمگین تَراش هم ! آسون نیست، حلقوی یه دور میزنه و میاد راست ه گلو، همون جا هم زمین گیر میشه.. عین ه آب ِ خوردن نیست، اما عین ِ شیر فلکه باز خیلی راحت از چشات میچکه،،

فراموش نشدن ِ بعضی از مثلن خاطرات، ایرادِش از خودِ وجودیش نیس،،، ایراد از نیمچه مغز ِ تَن ه پنجاه کیلویی نیس،،، ایراد از دریچه فوقانی تحت الشعاع حافظه ی فرسوده نیس،،، ایراد از دخترونه بودنِ ذهنِ آشفته نیس،،، ایراد از دل ه ترک خورده ای ه، کِ عادت کرده دست بندازه رو چیزی کِ آدم و عالم میگن نه !

1: دلمون با مشت و مال های زندگی وَر اومده شده این،

خدایی کِ شما باشی! بیشتر تر صبوری کن با ما،،

2: من فکر میکنم روزهای زجری تر، تب دار و مرض دار تر،

روزهای پر از دست انداز و چاله چوله دار تر،

با اینکه حوصله بَره، اما ارزشمند تره ..

آخه تنها روزایی ه که خدا رو رساتر و جون دار تر صدا میکنی

نظرت؟