قبل از نوشتن، آن چیزی کِ موجب میشود تا شما حرف هایتان را درجا خفه کنید و اصلن بِ حرف هم نکشانیدَش! این است کِ بِ تفکراتِ ساندویچی¹ خود رجوع میکنید،، سپس گمانتان بِ اینجا قد میدهد کِ خواننده بعد از خوانده شدنِ تان، چه حسی میتواند نسبت بِ شما پیدا کند! و آیا این صحیح است؟

همین میشود کِ برگه ی دلتان را خط اندازی کنید و اصلن حرف هایتان را بِ فراموشی بسپارید،، اینجا شش دنگِ تان جا میفتد کِ بله! موجباتِ همه ی لحظاتی کِ احساس خفگی میکردید بِ گردنِ همین چند خط فکری ِ دَرهم و بَرهمِ تان است،،! فکر های نابجایی کِ همه ی حالتان را پریشان کرده اما فرصتِ بازگو کردنِ شان هم نمیدهد،،

داشتنِ یک همچین ذهنی، آن هم درست زمانی کِ دچار دغدغه های پراکنده ای هستید، یعنی نهایتِ اسارت میانِ بازیگوشی بغض هایی کِ مدام بر دل و روحتان میکوبد،،

» هم اکنون روحِ مان در حالِ متلاشی شدن است، این اصلن شوخی نیست!

» دیروز، زمانِ برگشت از دانشگاه(همان مبدأ تحولاتِ خودمان)

وقتی در پیاده رو قدم میزدم

تمامِ سعیَ م این بود از خودم جلو بزنم!

از سایه ی سیاهی کِ افتاده بود جلوی پاهایم،،

1: تفکراتِ ساندویچی همان خوردنی های آماده ایست

کِ هضمِ شان باعثِ ورمِ معده تان میشود

متوجه اید کِ /؟/

* عنوان: این گرفتگی ه دل، چرا باز نمیشود خدایاجان ؟

+ پیکچر با روحیاتِ مان سنخیتی ندارد، در حالِ حاضر!

 + خیلی شنیدنی .. خیلی {+}